ATİLLA İLHAN

Adım Sonbahar
Nasıl iş bu 
Her yanına çiçek yağmış 
Erik ağacının 
Işık içinde yüzüyor 
Neresinden baksan 
Gözlerin kamaşır 

Oysa ben akşam olmuşum 
Yapraklarım dökülüyor 
Usul usul 
Adım sonbahar

Belki Gelmem Gelemem
Sen istinyede bekle ben buradayım 
İçimde köpek gibi havlayan yalnızlığım 
Çünkü ben buradayım karanlıktayım 
Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git 
Çünkü elimi kestim beni kan tutuyor 
Şarabım bütün ekşi suyum soğuk 
Yanımda olmadın mı seni daha bir çok seviyorum 
Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git 

Yüzünü ıslatmadan ağlayabilir misin 
Yarı geceden sonra telefon ettin mi hiç 
Karanlık adamlar hüviyetini sordu mu 
Ben senin olmadığını arıyorum 
Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git 
Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git 
Bana ait ne varsa hepsi seni korkutuyor sana ait ne varsa 
Hiçbiri benim değil 
Belki ölmek hakkımı kullanıyorum 
Belki gelmem gelemem 5 dakika bekle git 
Belki gelmem gelemem 5 dakika bekle git

Ben Sana Mecburum
ben sana mecburum bilemezsin 
adını mıh gibi aklımda tutuyorum 
büyüdükçe büyüyor gözlerin 
ben sana mecburum bilemezsin 
içimi seninle ısıtıyorum 

ağaçlar sonbahara hazırlanıyor 
bu şehir o eski istanbul mudur? 
karanlıkta bulutlar parçalanıyor 
sokak lambaları birden yanıyor 
kaldırımlarda yağmur kokusu 
ben sana mecburum sen yoksun 

sevmek kimi zaman rezilce korkuludur 
insan bir akşam üstü ansızın yorulur 
tutsak ustura ağzında yaşamaktan 
kimi zaman ellerini kırar tutkusu 
birkaç hayat çıkarır yaşamasından 
hangi kapıyı çalsa kimi zaman 
arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu 

fatihte yoksul bir gramofon çalıyor 
eski zamanlardan bir cuma çalıyor durup köşe başında deliksiz dinlesem 
sana kullanılmamış bir gök getirsem 
haftalar ellerimde ufalanıyor 
ne yapsam ne tutsam nereye gitsem 
ben sana mecburum sen yoksun 

belki haziranda mavi benekli çocuksun 
ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor 
bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden 
belki yeşilköy'de uçağa biniyorsun 
bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor 
belki körsün kırılmışsın telaş içindesin 
kötü rüzgâr saçlarını götürüyor 

ne vakit bir yaşamak düşünsem 
bu kurtlar sofrasında belki zor 
ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden 
ne vakit bir yaşamak düşünsem 
sus deyip adınla başlıyorum 
içim sıra kımıldıyor gizli denizlerin 
hayır başka türlü olmayacak 
ben sana mecburum bilemezsin..

Ben Artık Küsüm
Beni de kırdılar içimde kırdılar 
Karanlık camlardan sular akıyordu 
Şimşekli bir boşlukta saat vurdu 
Beni de kırdılar belki yalnızdılar 
Belki onların da çocukluğu yoktu 
Bütün şarkılara kapalıydılar 
Bir genç kız değmemişti saçlarına. 

Beni de kırdılar ben artık küsüm 
Yağmurları yağmıyor ağaçlarıma 
Sularından içmiyorum susadım ama 
Beni de kırdılar soğuk bir ölüm 
Çevik bir bıçak gibi çakıldı aklıma 
Oysa bir şarkıyım yeniden doğan günüm 
Bütün şarkılara kapalıydılar.

Attila İlhan Biyografi
Attilâ İlhan (15 Haziran 1925 - 11 Ekim 2005), Türk şair, romancı, deneme yazarı, gazeteci ve eleştirmendir.

15 Haziran 1925’te Menemen’de doğmuştur. İzmir Karşıyaka Ortaokulu’nu bitirip, Atatürk Lisesi’ndeki öğrenciliği sırasında anayasaya aykırı davrandığı için tutuklanmıştır.
Danıştay kararıyla öğrenimini sürdürme hakkını kazandıktan sonra, İstanbul Hukuk Fakültesi’ne girdi; öğrenimini yarıda bırakıp ara ara altı yıl Paris’te yaşamıştı.
Demokrat İzmir gazetesinin genel yayın müdürlüğünü üstlenerek ve başyazılarını burada yazmıştır. Çeşitli gazete köşelerinde eleştiri ve köşe yazıları yazmıştır.  Şiirde Garip akımına ve İkinci Yeni şiirine karşı çıkmıştır. Mavi dergisinde yayımladığı yazılarla Mavi ya da Maviciler olarak bilinen toplumsal gerçekçilik akımını başlatan kişidir.